W pracy za niecały rok kierownik podarował mi ostatnią z miotu puszystą czarną kulkę z białym krawatem. Na zdjęciu przy komputerze wyglądała jak maskotka, a nie żywy pies. Teba przez pierwszy miesiąc chodziła ze mną do pracy. Leżała w szafce biurka i siusiała grzecznie na gazety, których tam nie brakowało... Była pięknym długowłosym czarnym psiakiem o białym krawacie i końcówce ogonka, bardzo żywym i o upartym charakterku. Niestety zabrałam ją ze sobą jadąc do Niemiec, gdy miała dwa lata i już stamtąd nie wróciła. Wtedy stwierdziłam, że najwyraźniej nie powinnam mieć psa, skoro każdy - mimo moich wysiłków - źle kończy.

Przez pół roku miałam w domu gawrona - Stasia. Był oswojony, bo wychowałam go od pisklęcia, karmiąc maleńką łyżeczką rozdziawiony dziób. Gdy siedział u mnie na ręku, to trzymał się tak delikatnie, żeby nie podrapać, i z gracją przechodził z ręki na rękę jak na karuzeli. Ale gdy ktoś inny próbował wziąć go na rękę to wbijał się szponami tak mocno, że czasem aż do krwi i dziobał intruza. Mieszkał na moim balkonie i co rano stukał w szybę budząc mnie i domagając się jedzenia. Dostawał przekąskę i szłam robić mu jedzenie do kuchni. Czekał grzecznie, bo wiedział, że "papu" zaraz będzie skoro już wstałam. Na wiosnę miałam go wypuścić, był już duży i poradziłby sobie pewnie... Niestety wylądowałam w szpitalu, Stasiem zajęła się więc moja mama. Dostawał jedzenie ściśle według instrukcji, ale marniał w oczach. O tym, że odszedł powiedziała mi mama dopiero w drodze powrotnej do domu. Wtedy stwierdziłam, że żadnych zwierząt więcej. Zostawiają po sobie taką pustkę, gdy odchodzą...

Nadeszło kolejne lato. W Niemczech w parku narodowym nad jeziorem spotkałam kobietę z wielkim białym psem. Był przecudny. Właścicielkę prawie trzymałam za rękaw - aby nie odeszła zanim o wszystko nie wypytam. Pies był japońskim akitą i chociaż nie był przeznaczony na wystawy kosztował przeszło dwa tysiące marek! Wtedy zrzedła mi mina i stwierdziłam, że przecież nigdy nie będzie mnie stać na takiego psa. Ale mimo nierealności tego marzenia wypytałam kobietę o wszystko na tyle dokładnie na ile mi pozwalała moja znajomość niemieckiego. Pani była sympatyczna i chyba już przyzwyczajona do tego, że ludzie podziwiają jej psa... A było co podziwiać. :-))) Wtedy to zakochałam się w białych akitach od pierwszego wejrzenia. U nas w Polsce nie było jeszcze wtedy tej wspaniałej rasy.
Minęło kilka lat bez psa... Ale mimo mojej decyzji o tym, by nie brać już do domu żadnego zwierzaka... gdzieś w podświadomości tłukło się niespokojnie wspomnienie o białym misiu. Aż któregoś pięknego dnia przeczytałam ogłoszenie w gazecie, że są na sprzedaż akity. Zadzwoniłam i dowiedziałam się, że w dodatku mój ukochany kolor. Cena była jak na moje możliwości niebotyczna. Ale zapożyczyłam się gdzie tylko mogłam, poprosiłam koleżankę by zawiozła mnie tam swoim samochodem i pojechałyśmy.
Były dwa białe psy. Każdy z nich był śliczny, ale ten mój był po prostu jak stworzony dla mnie... niewinna minka i pyszczek misiaczka. Jednym słowem cudo. Do dziś pamiętam jednak przerażenie mamy, gdy otworzyła drzwi.
"-I to ma być ten szczeniak po którego pojechałaś?!" Hmm trzeba przyznać, że malutki to on nie był... ;-)... Cóż miał już 7 miesięcy. Przywiozłam go do domu dokładnie 24.05.1997 roku robiąc sobie ciut spóźniony prezent urodzinowy. Spóźniony ale jakże wspaniały :-))) Biały akita zwany Lobem - lub po prostu Misiem - według rodowodu nazywał się BOSS Mon-Ost. Ale przecież nie mogłam do psa wołać "-Szefie"...

To zdjęcie pochodzi z pierwszego roku życia Loba, dlatego ma tam taki szczeniakowaty wyraz pyska... ale uśmiechnięty był zawsze...
Dziś wiem, że miałam wielkie szczęście, że kupiłam tego właśnie psa. Mogłam trafić na agresywny egzemplarz z innej hodowli. A psychikę dziedziczy się po rodzicach... Lobo miał wspaniałą psychikę, z łatwością ukończył szkolenie, zakwalifikował się nawet do szkoleń na psa ratownika... ale niestety brak czasu i samochodu nie pozwolił nam dalej iść tym tropem. Ale i tak wszyscy go kochali... nawet starsze panie z sąsiedztwa, które początkowo bały się go (bo taki duży i tak dziwnie patrzy - jak na Japończyka przystało ma skośne oczka...) później podziwiały jaki to mądry i dobrze ułożony pies. A znajome dzieciaki wyciągały ręce i wołały Lobo... nawet te które dopiero od niedawna mówiły. Na wystawach był chyba jedynym męskim przedstawicielem rasy, do którego bez obaw mogły się poprzytulać całkiem obce maluchy... których rodzice robili im w tym czasie zdjęcia. ;-) Miś kochał dzieci i tolerował psy które znał, a które nie próbowały toczyć z nim walk. Za to obce bezpardonowo przeganiał ze swego terenu, dając im odczuć, że ta "psia łączka" jest już zajęta. No ale jeśli to była suczka to nie było sprawy... dzielił się swoją łączką :-) Co innego park, to teren neutralny i miś zachowywał się tam dużo bardziej spokojnie. Wszystkie normalne psy były tolerowane, nawet jeśli były mu zupełnie obce.
Bardzo późno zaczęłam go wystawiać (bo najpierw musiałam skończyć policealną szkołę zaoczną), więc bardzo późno skończył Championat Polski. Dostał jeszcze jedno CWC na zapas i nie jeździliśmy już więcej na  wystawy, których on zresztą i tak zbytnio nie lubił (zresztą właśnie zaczęłam studia zaoczne, bo przecież trzeba się wciąż dokształcać...).